Gister, er lag sneeuw!
Zodra ik het zag rolde ik mijn bed uit. Hond in de auto en op naar het duin.
Daar aangekomen zag ik dat ik niet de enige was . Achter mij werd gezellig gekletst over hoe de kerst was verlopen.
Dankbaar dat ik toch mijn warme bed maar uitgerold was wandelde ik verder.
Het bleef niet lang stil. Mountainbikers, hardlopers, sporters en wandelaars kwamen voorbij. Meestal pratend.
Het klonk gezellig en ik herinnerde me dat ik vroeger ook vaak zo kwebbelend overal doorheen wandelde.
Vroeger op school wilde je eigenlijk niet naast mij zitten, want ik praatte aan een stuk door.
Ik leefde voornamelijk in mijn hoofd. Daar voelde ik mij thuis. Toen eind jaren negentig een fitness instructeur mij adviseerde te gaan mediteren verklaarde ik hem voor gek.
Hoe kon meditatie mij helpen? Mijn hoofd maakte me juist blij. Ik las veel en had allerlei leuke ideeën waar ik blij van werd. Ik zag geen enkel nut om te gaan mediteren.
Stukje bij beetje kwam het echter steeds op mijn pad. Al in de jaren negentig via visualisaties. Daarna via ademhalings oefeningen. En uiteindelijk ging ik "gewoon" mediteren en volgde een mindfulness training.
Het heeft me heel veel gebracht op veel verschillende niveaus. Nog steeds vind ik het heerlijk om met mijn hoofd bezig te zijn, te lezen, dingen te leren en te delen. Maar inmiddels kan ik ook genieten van stilte en rust.
Gewoon, dichtbij mezelf zonder enige toevoeging.
Op dit moment. Hier. Nu.
